Το GameBoy και άλλες 10 συγκινητικές αναμνήσεις που θα ενώνουν για πάντα την γενιά των 90s (Μέρος Β’)

Αυτή είναι η συνέχεια του άρθρου για τις αναμνήσεις που ενώνουν όσους από εμάς ζήσαμε σαν παιδιά τα αξέχαστα 90s. Το πρώτο μέρος θα το βρείτε εδώ.

1. Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο άνθρωπος:

Αυτοί οι Γάλλοι (μαζί με τους Γιαπωνέζους) έχουν μια περίεργη ικανότητα να κάνουν κάθε ξενέρωτο πράγμα να φαίνεται μαγικό.

Ε, όταν τα Σαββατοκύριακα έβλεπα τα στραβομούτσουνα βακτηρίδια να κάνουν πόλεμο με τα αντισώματα στα μάτια μου, γούσταρα που είχα μάτια. Το άλλο απίθανο ήταν εκείνο το γαμάτο όχημα με το οποίο οι πρωταγωνιστές έκαναν βόλτες μέσα στις φλέβες με τον ασπρομουσάτο μπάρμπα που τα ήξερε όλα.

Επηρεασμένος από το κινούμενο σχέδιο, έβλεπα στα όνειρα μου να κόβω βόλτες μέσα στο ανθρώπινο σώμα. Αυτό που τα παιδιά αυτής της γενιάς δεν θα νιώσουν ποτέ είναι το να περνάς καλά και ταυτόχρονα να μαθαίνεις πράγματα. Ήταν μια εποχή που δεν είχαν όλα να κάνουν με το πως να πουλήσεις ένα Branded προϊόν ή με υπονοούμενα σεξουαλικά μοτίβα.

Και αυτό το λέω ειδικά όταν το συγκεκριμένο cartoon είχε ένα επεισόδιο για την αναπαραγωγή το οποίο ήταν από τα κορυφαία του.

2. Dragonball:

Ποια άλλη εκπομπή μπορούσε να σε κρατάει κάθε Σαββατοκύριακο μπροστά σε μια (CRT) τηλεόραση, όπου για τρία-τέσσερα επεισόδια τουλάχιστον έδειχνε έναν τύπο με ξανθά punk μαλλιά να ουρλιάζει σφίγγοντας τα μπράτσα του; Και όλο αυτό, ενώ ο εχθρός του και όλη η παρέα του στέκονταν παραδίπλα και έβγαζαν αγκομαχητά άγχους;

Μόνο τα Dragonball και όλο αυτό δημιουργώντας τραγική πώρωση, βλέποντας ουσιαστικά μια σαπουνόπερα για δεκάχρονα.

Η ιστορία πάντως που θυμάμαι έχει ως εξής: Όταν ήμουν δημοτικό, ένα παιδί απ’ το γυμνάσιο μου είχε πει ότι αν πήγαινα στο γήπεδο του χωριού, έτρεχα εκατό γύρους και μετά συγκεντρωνόμουν μπροστά από τον τοίχο, θα μπορούσα να κάνω kame-hame-ha.

Ε, παραλίγο δεν το έκανα.

3. Τσίχλες Τσιγάρα:

Το ότι τα πάντα ήταν πιο χύμα όσο πιο πίσω πηγαίνουμε αποδεικνύεται από κάτι τέτοια προϊόντα. Τσίχλες ρε σεις σε σχήμα τσιγάρων για παιδάκια.

Και όχι μόνο έκανε τα παιδάκια να συνδυάσουν το κάπνισμα με κάτι μάγκικο (τα έβαζα στο στόμα μου κι έκανα πως έπαιρνα τζούρες) αλλά είχαν και πραγματική ζάχαρη, άρα μας οδηγούσαν σε μια ζωή με καρκίνο και χαλασμένα δόντια. Αλλά ήταν γαμάτα ρε σεις! Όχι σαν την σημερινή πουριτανοσύνη μας. Λες και οι τσίχλες είναι που θα με κάνουν να καπνίσω η όχι…

Προσωπικά, δεν έχω βάλει τσιγάρο στο στόμα μου και προ λίγο, στην εποχή που απαγορεύεται κάθε διαφήμιση καπνού, πέτυχα κάτι κοριτσάκια πρώτης γυμνασίου να καπνίζουν στο προαύλιο του σχολείου τους.

90s ρε! Οι φλωριές είναι που μας φάγανε.

4. Gameboy ασπρόμαυρο:

Γελάω με τα παιδιά που θα γεννηθούν μέσα στις retina οθόνες και θα κοροϊδεύουν οτιδήποτε έχει ανάλυση κάτω από 1080p. Γιατί εμείς μεγαλώσαμε με το ασπρόμαυρο, χοντρό Gameboy – και δεν μας χαλούσε καθόλου.

Κοιτάξτε, όσο περνάνε τα χρόνια το gaming πάει μπροστά στα γραφικά, στον ήχο. Είναι όλα πιο καθαρά, πιο ρεαλιστικά, πιο… αληθινά.

Αλλά, ρε σεις, ζήτησα εγώ ποτέ περισσότερο “ρεαλισμό”; Αυτό που θέλαμε πάντα είναι να χαθούμε σε κάτι λίγο διαφορετικό. Και, σε μια ασπρόμαυρη οθόνη, χωρίς καν οπίσθιο φωτισμό, με τραγικά ανύπαρκτο contrast, που έπρεπε να αλλάξεις εκατό γωνίες μέσα στο σπίτι για να βρεις το κατάλληλο παράθυρο για να δεις τι συμβαίνει, μια χαρά περνούσαμε με το Mario.

Δεν λέω, καλό το hd και το Call of Duty, αλλά οι low-resolution εποχές μας ήταν πιο high σε φαντασία.

5. Τα ουφάδικα:

Εντάξει, η λέξη “ουφάδικα” είναι retro ακόμη και για μας – πιο πολύ θα την καταλάβει ο μπαμπάς μου και η παρέα του, αλλά και πάλι, εμείς τα βρήκαμε σε μια μεταβατική τους φάση. Πως τα λέγαμε; “Ηλεκτρονικά”; Arcade; Μηχανές-που-καταπίνουν-χαρτζηλίκια;

Ο λόγος που κάθε φλώρικος σπόρος των 00s θα χάνει από εμάς στο Tekken, είναι γιατί εμείς έχουμε φάει απερίγραπτα πολλά κατοστάρια στο μηχάνημα για να μάθουμε ότι ο Eddy πάτωντας μια το A και μια το B κάνει κάτι αήττητες Capoeira σβούρες.

Ρε σπόρε, με ποιον πας να τα βάλεις; Είναι σαν να πας στον πόλεμο απέναντι στον Ράμπο. Τι; Ποιος είναι ο Ράμπο;

A, δείτε και αυτή τη μηχανή με την οποία ρίχναμε γκόμενες:

6. Καρουζέλ:

Τι θυμάμαι χωρίς να γκουγκλάρω τίποτα: Ήταν ένα φτωχό μαυράκι και ένα πλούσιο ξανθό παιδάκι. Και ο μπαμπάς του μαυρούλη κέρδισε το λαχείο. Ο ξανθός είχε ήδη ένα μικρό ηλεκτρικό cabrio για δεκάχρονα και το ‘παιζε μάγκας στη Μαρία Χουακίνα, αλλά επειδή ήθελε και ο μαυρούλης να ρίξει γκομενάκια πήρε κι αυτός ένα. Τον έλεγαν Σιρίλο;

Μετά ο ξανθός ζήλεψε που ο “πρώην” φτωχός είχε πιο καινούριο μοντέλο από αυτόν, οπότε έβαλε τα δύο αρχιδάκια κολλητούς του να πάνε και να κάνουν κάτι περίεργους συνδυασμούς με τον λεβιέ των ταχυτήτων του μαυρούλη για να του το χαλάσουν.

Μετά από εκείνη τη σκηνή, ήθελα δύο πράγματα:

1. Να δείρω τον ξανθό.
2. Να πάρω ένα κάμπριο αμαξάκι για νάνους.

Α, και πείτε στα 15-χρονα του σήμερα που κατεβάζουν το Breaking Bad ανά σεζόν, πως εμείς βλέπαμε ολόκληρες σειρές από βραζιλιάνικα μπροστά στην τηλεόραση και συγκεκριμένες ώρες και μέρες την εβδομάδα.

7. Γενικά τα Βραζιλιάνικα:

Μετά το Καρουζέλ, στην πραγματικά χρυσή εποχή του Brazilian, είχαμε αποτυπώσει στο υποσυνείδητό μας μερικά βασικά πρότυπα ανθρώπων. Αυτά είναι τα εξής:

• Η Πάολα: Ο πιο μισητός και κακός άνθρωπος στον κόσμο. Τη θέση της πήρε, λίγα χρόνια μετά, η Άσπα από το Fame Story.
• Η Παολίνα: Η όμορφη και καλή παρθενωπή που άξιζε το πλούσιο μανάρι.
• Η Εσμεράλντα: Το τυφλό και αδικημένο κορίτσι που έκανε παρέα με τον καμπούρη Μελέσιο. Και την μαστίγωνε το κάθαρμα ο τυπάς με τα πολλά χωράφια. Μια μικρή αλληγορία για τις σημερινές σχέσεις που όλες μπλέκουν με τον μεγαλύτερο μαλάκα.
• Ο Χοσέ Αρμάντο: Το απόλυτο sex icon για κάθε κοριτσάκι, πρώτου καν καταλάβουν τι έχουν κάτω από το βρακί τους. Ελάτε, πείτε την αλήθεια.. Έτσι είναι.

Για όσους δεν κατάλαβαν το “Άσπα”…

Το θέμα είναι πως γυρνούσα από το σχολείο (6η δημοτικού;) και στηνόμουν σαν κατίνα μπροστά στην τηλεόραση μαζί με τον ακόμη μικρότερο αδερφό μου για να δούμε τους out-of-sync διαλόγους μιας βραζιλιάνικης σαπουνόπερας. Τη μαγεία αυτού του γελοίου πράγματος, θα την ξέρουμε μόνο εμείς, γενιά των 90s.

8. Γυάλινος Τοίχος:

Ένα παιδάκι του 2000, μπορεί να βλέπει τη σημερινή Λαμπίρη και να το λέει “κουτσομπολίστικο”. (Φωνή Σάκη Ρουβά:) Χα… χα… Γελάω.

Αγαπητή νέα γενιά,

αυτό που βλέπετε σήμερα είναι ένα καθαρό, ανέγγιχτο διαμάντι ηθικών εκπομπών. Σήμερα ΔΕΝ έχει κουτσομπολίστικα. Είχε όμως στα 90s, τότε που έκανε ακόμη τηλεόραση ο (άπαιχτος, με την κακή έννοια) Μικρούτσικος και μεσουρανούσε η μεγάλη πρωτοδιδάξασα Τατιάνα Στεφανίδου, στην εκπομπή “Γυάλινος Τοίχος”.

Παιδιά, ηθική μηδέν, όλοι οι τρελοί της Ελλάδας στο γυαλί, να μαλλιοτραβούνται για τα πιο τραγικά και προσωπικά θέματα και όλη η Ελλάδα να γουστάρει την παρακμή, τόση παρακμή που μόνο όσοι την έζησαν μπορούν να καταλάβουν.

Γι’ αυτό και η συγκεκριμένη εκπομπή, θα μου θυμίζει για πάντα το πραγματικό επίπεδο του “Γυάλινου Τούβλου”.

9. 200 δραχμές – οι δραχμές γαμώ την τρέλα μου:

Το χαρτονόμισμα της γενιάς μας. Βλέπεις, τότε τα 0.60 € είχαν αρκετή αξία για να είναι το χαρτζιλίκι της μέρας μας. Παίρναμε ένα σάντουιτς και κάτι για να πιούμε.

Νέα γενιά, κοιτάξτε το. Κοιτάξτε το καλά. Πάρτε τώρα 20 € από τους παππούδες σας και μην τα εκτιμάτε.

10. Η αλάνα, το ποδήλατο, οι γρατσουνιές στα πόδια:

Ίσως τελικά όλα αυτά, οι σειρές, τα παιχνίδια, οι δραχμές, ίσως να μην έχουν μεγάλη σημασία: Δεν είναι τίποτε παραπάνω από απλά υλικά, αναμνήσεις των χρηστικών κομματιών της μέρας μας.

Τι, όμως, μπορεί να αντικαταστήσει τις μέρες (και νύχτες) με παιχνίδι στην αλάνα; Τα καλύτερα σημεία για να κρυφτείς όταν παίζεις κρυφτό; Η τις γρατσουνιές από τα πεσίματα με τα BMX;

Αλήθεια, τα παιδιά της νέας γενιάς τα έχουν ζήσει αυτά τα πράγματα; Το να παίρνεις τηλέφωνο στο σταθερό για να κανονίσεις για τα γενέθλιά σου και να μην βρίσκεις τους φίλους σου ή το να τρέχεις από πάρκο σε πάρκο με τους φίλους σου για να βρεις εκείνο το όμορφο κοριτσάκι με τα ξανθά μαλλιά.

Σήμερα, το μόνο που χρειάζεται είναι να τη βρεις στο Facebook και να της στείλεις ένα “ti kaneic?” στο chat. Μετά, θα βρεθείτε στην καγκούρικη καφετέρια για να παίξετε με τα κινητά σας.

Αυτό δεν έχει μαγεία.

Γι’ αυτό, ίσως, το σημαντικότερο πράγμα που ενώνει εμάς, τη γενιά των 90s, να είναι εκείνες οι μαγικές στιγμές, όταν σουρούπωνε, με την παρέα στα πάρκα, που νομίζαμε ότι ζούσαμε ένα παραμύθι…

foithtips.com