Η κόρη της Μπαλατσινού και του Κωστόπουλου μιλά για τις κρίσεις πανικού της: “Έχασα κάθε αίσθηση του εαυτού μου”

Απόσπασμα της ανάρτησης της Αμαλίας Κωστοπούλου

«Όσοι από εσάς με παρακολουθείτε πιστά, και εδώ και στο instagram, σίγουρα θα έχετε παρατηρήσει ότι τους τελευταίους μήνες δεν ποστάρω σχεδόν ποτέ, ή ποστάρω απρόσωπα πράγματα, τελείως διαφορετικά από’ ότι παλιότερα. Αυτό έγινε γιατί τους τελευταίους μήνες συνέβησαν διάφορα στην ζωή μου που με “βάρυναν”.

Το συναίσθημα αυτό προήλθε από διάφορους παράγοντες. Πρώτα κάποιους ξεκάθαρα δυσάρεστους, όπως μια ανακάλυψη πως φίλες που θεωρούσα κοντινές μου αποδείχτηκαν να μου έχουν το μαχαίρι στην πλάτη εδώ και πολλούς μήνες χωρίς εγώ να το καταλάβω.

Έζησα επίσης κάποια περιστατικά δύο-τριών κοντινών μου φίλων που πονούσαν πραγματικά από το σοβαρά προβλήματα και αναζητούσαν την βοήθειά μου και τον χρόνο μου. Θα μου πεις αυτό είναι καλό. Δείχνει πως τα άτομα γύρω σου σε εμπιστεύονται με τα μεγαλύτερα σου προβλήματα. Όμως, όποιος με ξέρει, ξέρει πως είμαι ολόκαρδα εκεί για όλους τους κοντινούς μου. Οπότε παίρνω και τα προβλήματα των φίλων μου προσωπικά, τα εσωτερικεύω, προσπαθώ να τους βοηθήσω μπαίνοντας στην θέση τους, νιώθοντας τα συναισθήματά τους, και αφιερώνοντας ατελείωτη ενέργεια για να σιγουρευτώ ότι είναι καλά, ό,τι και αν έχω να κάνω, όσες υποχρεώσεις κι αν με κυνηγάνε. Αυτό μου κόστισε αρκετά καθώς σπαταλούσα όλο τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο που είχα μόνο σε εκείνους και καθόλου στον εαυτό μου. Ταυτόχρονα κρατούσα ό,τι συνέβαινε στη δική μου ζωή μέσα μου καθώς ένιωθα αχάριστη να τους επιβαρύνω επιπλέον με τα δικά μου θέματα, με αποτέλεσμα κανείς ποτέ να μην αναρωτιέται εάν εγώ τελικά είμαι καλά.

Αυτά τα περιστατικά, συνδυασμένα με το γεγονός ότι προσπαθούσα να φέρω εις πέρας έναν στόχο που έχω θέσει εδώ και 5 χρόνια, να τελειώσω δηλαδή νωρίτερα το πανεπιστήμιο, όχι για να αποδείξω ότι είμαι πιο έξυπνη αλλά γιατί πολύ απλά οι γονείς μου δεν θα μπορούσαν να με υποστηρίξουν οικονομικά και τέταρτο χρόνο, μου έφεραν απίστευτο στρες. Οι σκέψεις πως θα είμαι απογοήτευση και βάρος στους ανθρώπους μου εάν δεν το καταφέρω, έκαναν ένα απλό μάθημα να μοιάζει κυκεώνα. Και φυσικά, όπως όλα τα παιδιά στην ηλικία μου νιώθω τη δυσκολία να βρεις δουλειά στις μέρες μας, ο ανταγωνισμός είναι απίστευτος και προκαλεί επιπλέον άγχος. Μια πραγματικότητα που κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο αληθινή καθώς από τον Μάιο θα βγω κι εγώ στην αγορά εργασίας.

Το ξέρω ότι αυτά μπορεί να ακούγονται περίεργα σε κάποιον που σπουδάζει στην Αθήνα και όχι στην Αμερική, όμως η πραγματικότητα είναι πως ενώ στο εξωτερικό οι ευκαιρίες ίσως να είναι περισσότερες, η πίεση είναι η ίδια, μπορεί και μεγαλύτερη. Ακριβώς επειδή ο ανταγωνισμός είναι τόσο υψηλός σχεδόν κανείς δεν βγαίνει, δεν υπάρχει νυχτερινή ζωή, οι βιβλιοθήκες είναι γεμάτες μέχρι τις 3 το πρωί κάθε μέρα, και κανείς ποτέ δεν δείχνει τις αδυναμίες του. Προσωπικά ξεκινάω την ημέρα μου από τις 6 το πρωί, έχω μαθήματα μέχρι το απόγευμα, και ύστερα βρίσκομαι μεταξύ interviews και συναντήσεις με καθηγητές, και αφού τελειώσει όλο αυτό διαβάζω μέχρι αργά το βράδυ. Γι’αυτό αν σκέφτεσαι Αμερική και λες “ουάου” έχω να σου πω πως ναι είναι ωραία αλλά δεν είναι μόνο έτσι. Στο τέλος της ημέρας όπου κι αν βρίσκεσαι, όποιος και να είσαι, πάντα υπάρχουν μαζί με τα καλά και τα αντίστοιχα κακά.

Έτσι, στην καθημερινότητα μου, τον περισσότερο καιρό, δεν ερχόμουν αντιμέτωπη με κάποια δικά μου προβλήματα. Έλεγα πως δεν είναι αρκετά σημαντικά ούτε μεγάλα και πως είμαι πολύ πιο τυχερή από τους περισσότερους και έτσι συνέχιζα τις ημέρες μου σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Έτσι και αλλιώς είχα τόσες υποχρεώσεις που συνεχώς τις κυνηγούσα και δεν είχα χρόνο να σκεφτώ εμένα. Το αποτέλεσμα; Έχασα κάθε αίσθηση του εαυτού μου. Δεν ένιωθα ούτε χαρά ούτε λύπη, απλώς ακολουθούσα τυφλά και παθητικά τις άπειρες υποχρεώσεις μου χωρίς πολλές σκέψεις. Αμέλησα την Αμαλία τελείως, και τα βράδια που κοιμόμουν χωρίς να ξυπνήσω τουλάχιστον μια φορά από ταχυκαρδία και στρες ήταν μετρημένα. Σταμάτησα να πηγαίνω γυμναστήριο, άρχισα να τρώω χάλια, πήρα κάποια κιλά, δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου.

Για να μην τα πολυλογώ κάπου κράσαρα. Δεν άντεξα άλλο. Έγινα υπερευαίσθητη, άρχισαν οι κρίσεις πανικού και κάπου εκεί συνειδητοποίησα τι μου γίνεται. Κάποιος κάποτε μου είχε πει πως οι κρίσεις πανικού είναι ο τρόπος του σώματός μας  να σωματοποιήσει ψυχολογικές καταπιέσεις, να ανάψει ένα κόκκινο προειδοποιητικό φωτάκι και να μας πει πως κάτι πάει λάθος, πως κάτι πρέπει να αλλάξει. Ακόμα και αν τα πήγα καλά στο σχολείο, ακόμα και αν βοήθησα τους φίλους μου, αυτά ήταν τελικά στο κόστος της δικής μου συναισθηματικής υγείας».

Η Αμαλία κατέληξε λέγοντας ότι «Οι μέρες αυτές είναι μια ευκαιρία να ξαναβρείς την ενέργεια σου δίπλα σε δικούς σου που πραγματικά θα σε αγαπούν ότι κι αν γίνει. Για να επαναπροσδιορίσεις τους στόχους σου για τον νέο χρόνο. Μην τις χαραμίσεις στην μιζέρια και τον άγχος γιατί θα το μετανιώσεις»!

Διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο στο #ItsAmaliaK, στο jenny.gr.