Γιατί το The Voice πρέπει να είναι το επόμενο ελληνικό μουσικό talent show

“Το επίπεδο ταλέντου που έχουμε εδώ είναι μακράν μεγαλύτερο από τους νικητές οποιουδήποτε άλλου αντίστοιχου τηλεοπτικού διαγωνισμού” είπε ο παρουσιαστής του The Voice, Carson Daly σε μια συνέντευξη. Απαντούσε στην ερώτηση σχετική με το American Idol. “Το δικό μας είναι καλύτερο” συνέχισε.

Ήταν μια πολλή τολμηρή δήλωση για ένα show που μόλις ξεκινά και κανείς δεν ξέρει ποια θα είναι η εξέλιξη του. Άλλωστε το American Idol κάνει τις μεγαλύτερες θεαματικότητες από οποιοδήποτε άλλο μουσικό talent show στην Αμερική με μέσο όρο 22 εκατομμύρια θεατές σε κάθε επεισόδιο. Την ίδια στιγμή ο “κακός” κριτής της Βρετανίας, Simon Cowell, ετοιμάζεται να κάνει τις αμερικανικές auditions του εκεί για το The X-Factor, για να μην αναφερθούμε και στο America’s Got Talent που συνεχίζει δυνατό, αλλά και το νέο country show του Nigel Lythgoe, CMT’s Next Superstar. Είναι προφανές πως το The Voice – που έχει παίξει μόλις τρια επισόδεια – μπήκε σε μια πολλή ανταγωνιστική αρένα με ελάχιστο χώρο.

Όμως το The Voice δεν είναι το Idol και το απέδειξε αυτό από την πρώτη στιγμή. Το concept του show έχει ως εξής: υπάρχουν 4 celebrity coaches, η Cristina Aguilera, ο Cee-Lo Green, ο Blake Shelton και ο τραγουδιστής των Maroon 5 Adam Levine. Οι κριτές επιλέγουν τους παίχτες τους ακούγοντας την φωνή τους καθώς τους έχουν γυρισμένη την πλάτη. Αν ενός κριτή του αρέσει αυτό που ακούει, γυρίζει και ο παίχτης είναι αυτομάτως δικός του. Αν γυρίσουν περισσότεροι κριτές η δύναμη αλλάζει και ο παίχτης επιλέγει σε ποιά ομάδα θέλει να πάει (κάτι που από μόνο του είναι εξαιρετική τηλεόραση, καθώς άνθρωποι που δεν θα βρίσκονταν ποτέ στο ίδιο δωμάτιο με τέτοια διάσημα ονόματα ξαφνικά αποκτούν και το πάνω χέρι!).

Όταν λέμε coaches το εννοούμε καθώς δεν κριτικάρουν, ούτε είναι σκληροί. Και εδώ που τα λέμε ούτε καν χρειάζεται αφού οι διαγωνιζόμενοι διαθέτουν φωνάρες, ακόμα και όσοι δεν επιλέγονται. Δεν είναι από τα talent show που θα δεις τον κάθε άφωνο να διεκδικεί την θέση του μπροστά στην κάμερα ώστε να γίνει διάσημος με το να γίνεται ρεζίλι για τα επόμενα πέντε λεπτά της ζωής του. Οι “προπονητές” βρίσκονται εκεί για να κάνουν τους διαγωνιζόμενους καλύτερους. Να τους βοηθήσουν και να τους συμβουλέψουν ώστε να βγει στην επιφάνεια ο καλύτερος τους εαυτός . Όπως είπε πρόσφατα και ο Levine “ο όρος κρίνω στο The Voice είναι συνώνυμος της βρισιάς”.

Το The Voice έχει σημαντικές διαφορές με τους ανταγωνιστές του παρόλο που η βασική αρχή είναι η ίδια: ένα ταλέντο θα έχει την ευκαιρία να ακουστεί, να ανακαλυφθεί και να κλείσει και ένα συμβόλαιο αξίας 100 χιλιάδων δολαρίων με μια δισκογραφική (σε αυτή την περίπτωση την Universal Republic). Σε αντίθεση όμως με το Idol και κάθε άλλο show του είδους οι κριτές θα επιλέξουν τους 8 παίχτες που θα δημιουργήσουν τις ομάδες τους με μοναδικό κριτήριο την φωνή των συμμετεχόντων. Εξού και ο τίτλος του show. Εμφάνιση και στυλ δεν παίζουν κανένα ρόλο αφού οι κριτές δεν τα βλέπουν καν. Τίποτα από όλα όσα ψάχνει εξορισμού το X-Factor αλλά σε ένα μεγάλο σημείο και το Idol. Ακολουθεί το “battle stage” όπου οι προπονητές προετοιμάζουν τους παίχτες τους για φωνητικές μάχες από τις οποίες θα “επιζήσουν” οι μισοί. Μετά αρχίζει η διαδικασία του Live όπου οι 4 προπονητές έχουν από 4 παίχτες ο καθένας και όλοι διαγωνίζονται για το μεγάλο έπαθλο.

Αυτή τη στιγμή το show πέρασε στο “battle stage” με τις οντισιόν να έχουν μόλις ολοκληρωθεί και τους προπονητές να έχουν τους παίχτες τους. Το κοινό αρχίζει να έχει έναν πιο ενεργό ρόλο αφού θα μπορεί να σώσει κάποιον σε αυτό το στάδιο και να διαμορφώσει την ομάδα του εκάστοτε προπονητή. Και φυσικά θα έχει τον τελικό λόγο στα live.

Το The Voice φαίνεται πως όχι μόνο είναι σε θέση να προσφέρει έναν ικανοποιητικό αντίπαλο στο American Idol, αλλά και να κερδίσει την κούρσα. Αν κρίνουμε από το twitter το μέλλον του φαντάζει λαμπρό με 2 trending topic – και μάλιστα στις πρώτες δυο θέσεις – από τα 10 πιο καυτά θέματα της Αμερικής για κάθε του επεισόδιο. Αλλά και στο σκληρό παιχνίδι της θεαματικότητας το The Voice πήρε την πρώτη θέση. Θέση που έκλεψε από την hit σειρά “Glee” που παίζεται απέναντι του και που από τότε που ξεκίνησε το The Voice δεν έχει ξαναδεί. Ούτε καν το αφιέρωμα του στην Lady Gaga δεν το βοήθησε να κερδίσει και πάλι την παλιά του θέση.

Τίποτα από αυτά όμως δεν είναι παράλογο. Το format του The Voice είναι ότι πιο φρέσκο έχουν να δείξουν τα χιλιοπαιγμένα μουσικά talnet shows και ως τέτοιο ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες στο γάλα, κερδίζοντας σε αυτομάτως μόνο και μόνο για το νέο που προσφέρει.Οι νέοι σήμερα δεν έχουν ιδιαίτερο θέμα να γελοιοποιηθούν προκειμένου να βγουν στην τηλεόραση για πέντε λεπτά. Σε όλα τα υπόλοιπα shows το έχουμε δει να συμβαίνει ξανά και ξανά (ειδικά στις εγχώριες παραγωγές βλέπουμε για καιρό μόνο αυτό). Όμως στο The Voice χρειάζέσαι πραγματικό ταλέντο καθώς ελάχιστοι επιλέγονται για να φτάσουν στο στάδιο των οντισιόν όπου οι κριτές τους ακούν με τις καρέκλες τους γυρισμένες. Είναι μια νοσταλγική προσέγγιση στην εποχή που το μόνο που είχε σημασία ήταν η φωνή. Πριν το video σκοτώσει τον radio star που λέει και το άσμα. Και πριν το θέμα γίνει το να γελάς με το ψώνιο και την ηλιθιότητα του καθενός.

Η προσέγγιση του The Voice μας αρέσει. Πολύ. Και το καλύτερο είναι πως ταυτόχρονα με αυτή την “αθωότητα” προσφέρει πραγματικά καλή ψυχαγωγική τηλεόραση. Και νούμερα. Νούμερα κορυφής συγκεκριμένα. Γεγονός που μας αφήνει να αναρωτιόμαστε αν υπάρχει κάποιος λόγος που δεν μπορούμε να δούμε κάτι τέτοιο στην ελληνική τηλεόραση. Μετά από 3 σεζόν X-Factor, 2 σεζόν Greek Idol και ενώ στο παρελθόν τα ματάκια μας – και κυρίως τα αυτάκια μας – έχουν ανεχτεί όλα τα fame story και dream show και διάφορα “αστέρια” τύπου Hi-5, δεν μπορούμε να αποζημιωθούμε ως θεατές – και κυρίως ακροατές – με ένα show όπου το θέμα θα είναι οι καλές φωνές και όχι οι κόντρες των κριτών επειδή η εκπομπή δεν έχει τίποτα καλύτερο να δείξει; Εκτός και αν τα ελληνικά κανάλια θεωρούν πως ως χώρα δεν έχουμε κανένα ιδιαίτερο ταλέντο. Ή γούστο. Αποφασίστε εσείς ποιο είναι χειρότερο.

aMADeus, 11 Μαΐου 2011.