64ο Φεστιβάλ Καννών: Οδηγός Επιβίωσης #1

Το να φτάνεις ξανά στις Κάννες μετά από τόσα χρόνια θυμίζει το εξοχικό όπου παραθέριζες με τους γονείς στα εφηβικά σου χρόνια. Κάτι σαν το Λουτράκι, αλλά με μεγαλύτερα ξενοδοχεία και κόκκινα χαλιά που τυγχάνει να υποδέχονται τους όποιους mega celebrities του παγκόσμιου κινηματογράφου (ή μια κάποια Lady Gaga για μαϊντανό φέτος…). Το μόνο που ονειρεύεσαι και επιθυμείς γι’ αυτές τις 12 μέρες που διαρκεί είναι να σου “κάτσουν” καλές ταινίες και να μη βρέχει. Διαφορετικά, κάπου προς το τέλος της ερχόμενης εβδομάδας, ιδέες περί αεροπειρατείας γυροφέρνουν το μυαλό σου ή, πιο απλά, παίρνεις ένα τρένο και πας να χαζέψεις στη Νίκαια (κίνηση απόλυτα ψυχοθεραπευτική!).

Έχοντας συμπληρώσει κάτι παραπάνω από 24ωρο μετά την έναρξη του Φεστιβάλ, το σκορ δηλώνει ισοφάριση, κοινώς… περνάμε από το καλό στο χειρότερο και τανάπαλιν. Στο “Midnight in Paris” του Γούντι Άλεν, που άνοιξε το πρόγραμμα εκτός διαγωνιστικού, ο πάλαι ποτέ αγαπημένος διασκεδαστής της ψυχανάλυσης γλύφει ασύστολα τους Γάλλους με ένα τουριστικό intro άνευ προηγουμένου, για να ξεδιπλώσει την ιστορία ενός σεναριογράφου του Χόλιγουντ που θα ήθελε πολύ να περπατά στο βροχερό Παρίσι του ’20 και να γράφει τα μυθιστορήματά του, αλλά βρίσκεται στα πρόθυρα του γάμου με συμπατριώτισσά του, η οποία ήδη ψωνίζει έπιπλα για το σπίτι τους στο Μαλιμπού. Η ανατροπή έρχεται μετά τα μεσάνυχτα, όταν αμάξι αντίκα τον παραλαμβάνει και τον ταξιδεύει στην περίοδο την οποία έχει εξιδανικεύσει, όπου θα συναντηθεί με τον Φιτζέραλντ, τον Χέμινγουεϊ, τον Πικάσο, τον Νταλί, τον Πόρτερ, τον Μπουνουέλ και ότι άλλο επώνυμο και πνευματώδες, το οποίο σταδιακά ξεχειλώνει και μετατρέπεται σε κακό ανέκδοτο. Κάτι σαν το “Back to the Future” για διανοούμενους αλά Άλεν, το φιλμ σε κάνει να νοσταλγείς το πέρασμα στην άλλη διάσταση του “Purple Rose of Cairo“. Οι περισσότεροι κριτικοί “ψάρεψαν”, εγώ όχι…

Το πρώτο βράδυ, ευτυχώς, δεν “τον πήραμε” με την “Sleeping Beauty“, σκηνοθετικό ντεμπούτο της Αυστραλής συγγραφέως Τζούλια Λι, υπό την προστασία της Τζέιν Κάμπιον στην παραγωγή. Κορίτσι για όλες τις δουλειές (η Έμιλι Μπράουνινγκ του “Sucker Punch“), με αρκετά χαλαρή άποψη περί ηθών, απαντά σε ύποπτη αγγελία που μπορεί να σχετίζεται με μαστροπεία, για να καταλήξει αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος, κρατώντας συντροφιά σε γηραιούς κυρίους, οι οποίοι μπορούν να κάνουν οτιδήποτε μαζί της (ενώ εκείνη είναι ναρκωμένη, πάντοτε) πλην της διείσδυσης. Με λίγα λόγια, για την περίπτωση όπου ένας “παραλληλισμός” βοηθά, αφήνει μια γεύση από την “Ωραία της Ημέρας” του Μπουνουέλ, λες και τη σκηνοθέτησε ο Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ! Χειροκρότησα ικανοποιημένος.

Η δεύτερη μέρα ξεκίνησε με το “We Need to Talk About Kevin” της Λιν Ράμσεϊ (ναι, πολλές οι γυναικείες παρουσίες φέτος στις Κάννες, για την ακρίβεια τέσσερις στο διαγωνιστικό), διασκευή ενός controversial βιβλίου γύρω από τις σχέσεις μιας οικογένειας η οποία μεγαλώνει ένα επικίνδυνα αντιδραστικό παιδί (αποφεύγω τα spoilers). Η μη γραμμική timeline του φιλμ δεν σου επιτρέπει να “μπεις” από νωρίς στο σύμπαν του, όμως, η στέρεα ερμηνεία της Τίλντα Σουίντον και το ξεδίπλωμα προς ένα αιματοβαμμένο κρεσέντο συμπληρώνουν θετικά το παζλ. Στο καπάκι, το opening film του τμήματος Un Certain Regard, με το “Restless” του Γκας Βαν Σαντ, το οποίο φαντάζει σαν ένα ρομαντικό love letter προς τη φόρμα του σινεμά του Χαλ Άσμπι, ζηλεύοντας και τον μεγαλύτερο διάδοχό του, τον Γουές Άντερσον, δίχως, όμως, να αναγνωρίζει τις τεράστιες σεναριακές ελλείψεις του. Το φιλμ… κινδυνεύει να γίνει κάτι σαν “Βίβλος” για τις μάζες των hipsters (αν και η χρήση ενός τραγουδιού των Pink Martini στο soundtrack περισσότερο τον τρόμο θα προκαλέσει…), που θα ταυτιστούν ακόμη και με το εξαντρίκ ονοματάκι του κεντρικού ήρωα (Ίνοκ), χωρίς να παραγνωρίζουμε το προφανές ρίσκο της παράδοσης στον… Μορφέα, καθώς το storyline αναλίσκεται σε χαριτωμένα κάδρα του Χάρι Σαβίντις, με τη μουσική του Ντάνι Έλφμαν να σε κάνει να αναζητάς το pause, αν όχι και το delete! Όχι άξιον απορίας γιατί δε μπήκε στο διαγωνιστικό, πια…